Polimorfizm

1. Polimorfizm – podstawy

Polimorfizm (ang. polymorphism) oznacza możliwość stosowania tego samego interfejsu do obiektów różnych klas, tak aby różne obiekty reagowały w odpowiedni dla siebie sposób.

1.1 Polimorfizm metod

Dzięki polimorfizmowi można wywołać tę samą metodę na różnych obiektach, bez potrzeby sprawdzania typu obiektu.
Różne klasy mogą mieć metodę o tej samej nazwie, ale zachowującą się inaczej.

Przykład:

Wyjaśnienie:

Funkcja wydaj_dzwiek działa z każdym obiektem, który ma metodę dzwiek.
Nie interesuje nas typ obiektu – liczy się wspólny interfejs.

1.2 Polimorfizm operatorów

Python umożliwia przeciążanie operatorów za pomocą metod specjalnych (dunder methods).
Pozwala stosować standardowe operatory (+, -, *, ==) do obiektów własnych klas.

Przykład operatora + w klasie:

Wyjaśnienie:

Operator + został polimorficznie zdefiniowany dla obiektów klasy Punkt.
Wywołanie p1 + p2 korzysta z metody __add__, co pozwala dodać obiekty w sposób zależny od klasy.

2. Metody specjalne (dunder methods)

Metody specjalne (ang. dunder methods) zaczynają i kończą się podwójnym podkreśleniem __.

Pozwalają zmieniać zachowanie obiektów wbudowanych operatorów i funkcji Pythona.
Przykłady najczęściej używanych metod specjalnych:

Metoda	Opis
`__str__`	Zwraca czytelny dla użytkownika opis obiektu (print, str)
`__repr__`	Zwraca „oficjalną” reprezentację obiektu (debugowanie)
`__len__`	Określa zachowanie funkcji `len()` dla obiektu
`__add__`	Definiuje zachowanie operatora `+`
`__sub__`	Definiuje zachowanie operatora `-`
`__eq__`	Definiuje zachowanie operatora `==`
`__lt__`, `__gt__`	Definiuje porównania `<` i `>`

Przykład użycia __len__ i __str__:

Przykład __eq__ dla porównania obiektów:

3. Podsumowanie – polimorfizm

Polimorfizm metod: różne klasy mogą implementować metodę o tej samej nazwie, co pozwala używać wspólnego interfejsu.
Polimorfizm operatorów: przeciążanie operatorów umożliwia wykonywanie działań dostosowanych do własnych klas.
Metody specjalne (dunder methods): zapewniają integrację obiektów własnych klas z wbudowanymi funkcjami i operatorami Pythona.
Zaleta polimorfizmu: kod staje się elastyczny, modularny i łatwy do rozszerzania, a funkcje mogą działać na różnych typach obiektów, które implementują te same metody.